Diagramy komunikacyjne i diagramy sekwencji to interaktywne diagramy UML, które można przekształcać nawzajem, mają podobne podmioty odpowiedzialne i są napędzane wiadomościami, posiadając sekwencyjność.
Jednak istnieją też wyraźne różnice: diagram komunikacyjny wyraża relacje współpracy między obiektami, podczas gdy diagram sekwencji wyraża kolejność czasową wiadomości generowanych podczas współpracy między obiektami.

Diagram komunikacyjny składa się głównie z trzech elementów: obiektów, wiadomości i łańcuchów.

Obiekt: Pojęcie obiektu w diagramie współpracy i diagramie sekwencji jest takie samo, jednak w diagramie współpracy nie można przedstawiać tworzenia i usuwania obiektów, więc nie ma ograniczeń co do ich położenia na diagramie.

Wiadomość: Wiadomość składa się z nadawcy, odbiorcy i nazwy wiadomości. Aby wyjaśnić kolejność wysyłania wiadomości w procesie interakcji, należy dodać do wiadomości numerację.

Łańcuch: Łańcuch to połączenie między obiektami, będące również instancją asocjacji klas, używa się linii ciągłej lub łuku do połączenia dwóch obiektów.

Wiadomości są zazwyczaj podzielone na wiadomości synchroniczne, asynchroniczne, wiadomości zwrotne i wiadomości samoodnoszące się.

Wiadomość synchroniczna: Po wysłaniu wiadomości przez obiekt, musi poczekać na odpowiedź odbiorcy wiadomości i jej zwrot, zanim będzie kontynuować pozostałe działania, oznaczana jako „strzałka ciągła”;

Wiadomość asynchroniczna: Po wysłaniu wiadomości przez obiekt, nie musi czekać na wiadomość zwrotną odbiorcy, aby kontynuować pozostałe działania, oznaczana jako „strzałka ciągła + znak większy”;

Wiadomość zwrotna: Powrót z wywołania procedury, oznaczana jako „strzałka przerywana”;

Wiadomość samoodnosząca się: Oznacza wywołanie własnej metody lub wywołanie jednej metody przez inną w ramach jednego obiektu, oznaczana jako „półzamknięty prostokąt + strzałka ciągła poniżej”.

Numeracja wiadomości może być dwojakiego rodzaju: bez hierarchii (numeracja sekwencyjna), co jest proste i intuicyjne; oraz numeracja zagnieżdżona, która ułatwia wyrażenie relacji zawierania wiadomości.

1. Ustaw kontekst interakcji

2. Ustaw scenę interakcji

3. Ustaw początkowe cechy dla każdego obiektu

4. Opisz łańcuch, wzdłuż którego mogą być przekazywane informacje między obiektami

5. Ustaw numerację wiadomości

Dla przypadków użycia: Poprzez opisanie przekazywania wiadomości między obiektami odzwierciedla logiczne wyrażenie konkretnego kontekstu użycia

Dla obiektów: Przedstawia strukturę organizacji przestrzennej obiektów i ich relacji interakcji

Dla klas: Przedstawia implementację operacji klasy