Klasyfikacja danych: Klasyfikuj dane według dwóch wymiarów, wyraźnie rozróżniając różne grupy lub cechy, takie jak kategoryzowanie typów klientów według częstotliwości zakupów i kwoty.
Prezentacja relacji: Wizualnie prezentuj korelację między dwiema zmiennymi, na przykład, czy inwestycje w reklamę i sprzedaż są pozytywnie skorelowane lub rozproszone.
Prognozowanie trendów: Obserwuj zmiany danych w kwadrantach, aby przewidzieć kierunki rozwoju, takie jak przejścia w fazach cyklu życia produktu.
Wsparcie decyzyjne: Zapewnij podstawę do alokacji zasobów i formułowania strategii, na przykład używając macierzy BCG do kierowania decyzjami biznesowymi.

1. Określ osie
Zidentyfikuj dwie kluczowe zmienne do analizy, które będą służyć jako oś pozioma (oś X) i oś pionowa (oś Y). Na przykład, przy analizie nauki uczniów, można wybrać wyniki akademickie jako oś poziomą, a postawę do nauki jako oś pionową.
2. Podziel skalę osi
Podziel skalę w oparciu o charakter zmiennych i zakres danych. Jeśli zmienna jest numeryczna, jak wyniki (0 - 100 punktów), podziel w regularnych odstępach; jeśli jakościowa, jak postawy do nauki kategoryzowane jako "pozytywna, średnia, negatywna," przypisz odpowiednie wartości do podziału.
3. Określ linie podziału
Zazwyczaj, środek lub wartość docelowa osi poziomej i pionowej jest używana jako linia podziału. Na przykład, użyj 60 punktów (linia zaliczenia) i 85 punktów (linia doskonałości) jako granice na osi wyników oraz wartości graniczne między pozytywną a średnią, średnią a negatywną na osi postawy do nauki. Przecięcie dwóch linii tworzy krzyż, dzieląc płaszczyznę na cztery kwadranty.

1. Wyraźnie określ cel analizy i wybierz dwie kluczowe zmienne o silnej korelacji, które mogą skutecznie odzwierciedlić problem jako osie poziomą i pionową, na przykład wybierając stopę wzrostu rynku i udział w rynku przy analizie produktów.
2. Podziel kwadranty w oparciu o rozkład danych lub wartości docelowe. Jeśli dane są równomiernie rozłożone, użyj mediany; jeśli jest wyraźny cel, jak linia zaliczenia lub linia doskonałości, użyj jej jako granicy, aby zapewnić naukowy podział.
3. Nazwij kwadranty, podsumowując ich cechy zwięzłym językiem, jak "Biznes Gwiazda" lub "Biznes Problem." Również oznacz znaczenie, jednostki i źródła danych osi, aby zwiększyć wiarygodność wykresu.
4. Unikaj nadmiaru elementów, które przeszkadzają, utrzymując wykres prostym. Użyj różnych kolorów do rozróżnienia kwadrantów, ale unikaj zbyt wielu kolorów, aby zapewnić klarowność wizualną, pozwalając czytelnikom szybko zrozumieć informacje przekazywane przez wykres.

Wykres kwadrantowy aktywów rodziny S&P jest proponowany przez globalnie autorytatywną agencję ratingową Standard & Poor's, osiągając stabilny wzrost i izolację ryzyka poprzez naukową alokację aktywów rodzinnych.
Wykres S&P osiąga równowagę krótkoterminowej płynności, ochrony ryzyka, wzrostu dochodów i długoterminowej stabilności poprzez "cztery konta," uznawane za złotą zasadę zarządzania finansami rodzinnymi.

Cztery kwadranty bogactwa (Model ESBI) są proponowane przez Roberta Kiyosaki w "Bogaty ojciec, biedny ojciec," dzieląc źródła dochodów osobistych na cztery kwadranty, ujawniając wpływ różnych modeli dochodów na akumulację bogactwa.
Cztery kwadranty to: Kwadrant E (Pracownik), Kwadrant S (Samozatrudniony/Freelancer), Kwadrant B (Właściciel Biznesu/Właściciel Systemu) i Kwadrant I (Inwestor).
Model ESBI podkreśla przejście z "dochodu aktywnego" na "dochód pasywny," osiągając transformację bogactwa poprzez budowę systemu lub inwestycje.